شوالیه سیاه پوست

اختصاصی طرفداری - بارها دیده ام که فوتبالیست های بسیار با مصدومیت فوتبال را برای همیشه کنار گذاشته اند و یا پس از بازگشت دیگر هیچگاه آن بازیکن سابق نشده اند. آنها در اولین گام خود را باخته و اراده را از دست داده اند اما اینجا صحبت از شخصی دیگر است.

بله تصاویری که می بیند حقیقت دارد او اریک آبیدال است مدافع بارسلونا که پس از 402 روز دوباره در حال ورود به میدان است. باورکردنی نیست او سخترین دشمنش را شکست داده است. سرطان را.

اریک آبیدال نامی که هیچ گاه فراموش نخواهد شد. نماد اراده , مقاومت و تلاش. او یک گام هم به عقب برنداشت. آبیدال شبی رویایی را رقم زد و همگان را وادار به برخواستن برای احترام به او کرد او سمبل خواستن است. همانطور که خودش گفت می خواست باز هم فوتبال بازی کند.

شماره 22 بارسا به تاریخ پیوسته نه با گلی تماشایی یا مهار ضربه ای هولناک و یا فتح جامی ارزشمند , او فقط دوباره توانست پا به میدان بگذارد و در سطح اول دنیا فوتبال بازی کند اما پس از سخترین نبردش. نبردی در پست غیر تخصصی. این بار سرطان اشتباه کرده بود. چرا که بد کسی را هدف گرفته بود. حریفی جنگجو و خستگی ناپذیر. کسی که از به چالش کشیدن مرگبار ترین اتفاق زندگیش هراسی نداشت و هیچگاه خم به ابرو نیاورد.

آبیدال البته پیشتر نیز یکبار به همین دلیل مجبور شده بود مدتی فوتبال را کنار بگذارد و به درمان بپردازد. اما زمانی که به میادین بازگشت توانست در فینال لیگ قهرمانان اروپا در ترکیب اصلی برای بارسلونا به میدان برود و با شکست 3-1 منچستر یونایتد قهرمانی را بار دیگر تجربه کند. پایان آن بازی نیز صحنه ای فراموش نشدنی داشت وقتی که کاپیتان پویول به نشانه احترام و قدردانی از تلاش و پشتکار آبیدال و بازگشت به میادین از جدال با سرطان بازوبند را روی بازو او بست تا جام را بالای سر برد.

اما اینبار دشمن سهمگین تر حمله کرده بود. 402 روز دوری از فوتبال. بله بیش از یکسال تلاش و مبارزه. آبیدال در مقابل حریفی که جانش را نشانه رفته بود محکم تر از همیشه ایستاد. و با بازگشت دوباره اش لحظاتی فراموش نشدنی و شگفت انگیز را در تاریخ فوتبال رقم زد.

اینبار فوتبال روی دیگرش را نشان داد. خبری از جنجال و درگیری بر سر پیروزی نبود. شطرنجی هم بین مربیان در کار نبود. نه گلی و نه آفسایدی اشتباه. بلکه این بار فوتبال بهانه ای شد تا یک نفر انگیزه را برای زندگی پیدا کند و با بیماریش به سختی بجنگد تا تبدیل به سمبلی نه تنها برای بیماران سرطانی بلکه برای همگان شود. سمبل زنده و آشکار خواستن , اراده , مقاومت و تلاش.

شاید دیشب در بازی بارسلونا خوشبخت ترین و یا خوش شانس ترین افراد تماشاچیان حاضر در استادیوم کمپ نو بودند. آنها از نزدیک شاهد یک معجزه بودند. معجزه ای که به دست آبیدال رقم خورد. او به عشق فوتبال سرطان را تحقیر کرد و دوباره پا بر چمن سبز گذاشت چرا که می خواست دوباره بازی کند.